miércoles, 16 de diciembre de 2009

MARTIN PARR EN BARCELONA: 10 REFLEXIONES



Martin Parr, de la agencia Magnum, estuvo en Barcelona en donde dio dos conferencias: una en el museo Picasso y la otra en la Escuela Industrial, donde hay una escuela de fotografía: L’institut d’Estudis Fotogràfics de Catalunya. Yo asistí a esta última, y de lo que dijo y de un par de preguntas que me contestó, he extraido estas 10 reflexiones suyas:

1) El fotoperiodismo tradicional en que revistas y magazines enviaban a fotógrafos por todo el mundo se ha terminado. Muchos fotógrafos son unos nostálgicos. Se ve en Visa pour l’Image. Es como una tribu al borde de la extinción aferrándose a un sistema que ya no existe.

2) Todavía hay muchos fotógrafos que no se han dado cuenta del cambio y continúan echando la culpa a los otros, cuando lo que tendrían que hacer es espabilarse ellos mismos.

3) La gran mayoría de fotógrafos documentalistas son unos nostalgicos, fotografían lo que está a punto de desaparecer. Yo fotografío las cosas que nacen: el mundo actual.

4) El mercado ya no nos quiere.


5) Sin embargo, nunca la fotografía ha tenido tanto público como hoy en día. Sólo hay que ver, por ejemplo, como está esta sala.



6) El fotógrafo, hoy en día, debería fotografiar un tema en el que esté interesado y luego promocionarlo y buscar el mismo la salida. ( Libro, exposición, Internet…)


7) No pretendo que mis fotos puedan cambiar el mundo. Es un concepto obsoleto.


8) El buen fotógrafo es obsesivo y apasionado por su trabajo. De estos 200 estudiantes que hay en la sala, sólo un 5% llegará a ser fotógrafo. El resto no estarán dispuestos a emplear el esfuerzo y la pasión necesaria para lograrlo.


9) La fotografía es transparente. Cuando veo el trabajo de alumnos, me doy cuenta enseguida del esfuerzo y la dedicación que han empleado.

10) Mi primer trabajo se llamó Bad Weather (Mal tiempo). En Inglaterra estamos tan obsesionados que siempre estamos hablando del tema. Por eso quise hacerlo. En España como siempre hace buen tiempo, nadie le da importancia ni habla del tema.


Reafirmando las palabras de Martin Parr, el sol brilló en el recinto de la Escuela Industrial de Barcelona.

19 comentarios:

  1. No me resisto a exponer un caso personal mio a ver que te parece (y si es improcedente por favor bórralo y disculpame).

    "El fotógrafo, hoy en día, debería fotografiar un tema en el que esté interesado y luego promocionarlo y buscar el mismo la salida"

    Yo llevo meses tratando de colocar unas fotos de un tema que me apasiona, y que me ha llevado a la otra punta del planeta. Todo el mundo me dice que son buenas, las he mandado a.. en fin, a todos, y no hay forma. Hice una presentación, acudieron casi 200 personas y gustó (a no ser que me engañen todos jeje pero no soy TAN paranoico).

    Hay algo que se me está escapando, tal vez debería llamar a la gente en lugar de mandar emails, tal vez no tengo los contactos, tal vez es un tema muy nuevo, pero no creo por que en la Vanguardia salió algo en la misma línea ya hace un par de años, tal vez el error está en proponer fotos y texto,.. no se.

    ResponderEliminar
  2. Paco, qué bien que compartas esto. Es un lujo oír cosas tan inteligentes (y encima gratis).

    Frikosal, sin haber visto las fotos y sin tener las décadas de experiencia que tienen muchos lectores del blog, me atrevo a decirte que es mejor llamar y hacer lo posible por mostrar tu trabajo en persona.

    Ánimo y suerte.

    ResponderEliminar
  3. Estoy de acuerdo con Javier, Frikosal

    ResponderEliminar
  4. Estoy totalmente de acuerdo con Frikosal. El tema al que se refiere también yo lo tengo trabajado, me apasiona lo mismo y también ha sido rechazado mil veces.

    Otro tema que también me apasiona (los menonitas) y que trabajé hasta el borde de la locura (por la paciencia necesaría para conseguir que se dejen fotografiar un poco) solo se publicó pq ocurrieron unos hechos morbosos que lo pusieron de moda.

    ResponderEliminar
  5. Que razón tiene Parr, y que fácil aplicar las mismas 10 reflexiones al periodismo (sin el "foto") con algun que otro añadido perverso...

    Firma una periodista frustrada por el punto número 1 y nostalgica del punto 7, que acaba de publicar su primer libro siguiendo el punto 6.

    Respecto al punto número 10, añado: hasta que has vivido en londres!!

    ResponderEliminar
  6. Gracias por vuestros consejos y en especial a Paco que es el anfitrión. Ya me estoy mentalizando, lo que ocurre es que por una serie de razones eso me va a ser un poco problemático. Otra solución sería mandar fuera directamente, a mi en realidad me da igual venderlo aquí o en otro lugar. Me faltan los contactos, eso si.

    ResponderEliminar
  7. Frikosal,
    Hay algo muy claro y te pongo un ejemplo:veo en Facebook que Charlie Mahoney está volviendo a Barcelona después de viajar a Madrid para enseñar sus reportajes y hacer contactos. Charlie me contaba que había enviado e-mails mostrando trabajos suyos y le respondían de Londres, de Estados Unidos (del National Geographic), etc, pero que estaba muy sorprendido de que en España, NADIE le contestaba.

    O sea que como dicen muy bien Javier y Valentí, concierta una cita primero y luego VENDE tu trabajo en persona. Seguro que nadie lo hará tan bien como tú.

    Javier, gracias por lo de compartir. Y si, creo que los comentarios de Parr son muy intelegentes y sabe leer muy bien lo que está ocurriendo con el Fotoperiodismo y la Fotografía en general.

    Jordi, ya sé que es complicado, y más en estos momentos, pero ánimo, al final lo bueno siempre acaba saliendo.

    Hola Alexia,
    Creo que tienes razón. Lo que explica Parr es totalmente aplicable al periodismo. Todos estamos frustrados por el punto uno, y también nostalgicos por el punto número 6. Y felicidades por tu libro. ¿A que el primero siempre da mucha ilusión?

    ResponderEliminar
  8. Solo un apunte al comentario de Paco sobre que en España nadie contestaba a Mahoney: me parece que aquí hay una falta de respeto y de educación pasmosa. Casi nadie responde casi nunca, ni para decir NO (hay, por supuesto, honrosas excepciones). Eso no ocurre en otros lugares, donde se asume que contestar a las propuestas que llegan a la redacción es parte del trabajo de un redactor jefe, editor o coordinador. Yo he estado también en ese lado, y reconozco que lleva tiempo contestar a todas y cada una de las propuestas que llegan cada día al buzón, pero va en el sueldo, y contestar: "de momento no estamos interesados pero gracias por su interés", o cualquier fórmula de cortesía de ese tipo no roba más de dos minutos. Por lo demás, Paco gracias mil por ese breve e interesante resumen de la conferencia de Marin Parr, con el que no puedo estar más de acuerdo en la mayoría de sus afirmaciones. De echo, me estoy aplicando seriamente el punto número 6, a ver que tal resulta. Frikosal, suerte con tu tema! Ada, estoy contigo, todo se puede aplicar sin el "foto" al periodismo en general. Nos tocó vivir la transición de una época a otra y hay que adaptarse.

    ResponderEliminar
  9. Conforme en su medida con las 10 reflexiones. Más con unas que con otras y al igual que Frikosal esta muy difícil vender un reportaje y más aún obtener una respuesta... Si/no.. no es tan complicado...verdad?... hay que llamar un montón de veces para saber si lo han mirado....y mientras tanto el reportaje esta parado....grrr

    ResponderEliminar
  10. A la suma de las impresiones del resto, uno la mía .... Impressionado ante esas reflexiones, porqué de mucha trascendencia las veo cargadas, siendo un punto de inflexión ante lo que actualmente sucede.

    Paco gracias por ellas, te lo agradezco porqué han sido o mejor dicho, són muy interesantes.

    ResponderEliminar
  11. Muchas gracias Albert,y estoy totalmente de acuerdo con Maribel y David. Sé que cuesta, se que muchos editores gráficos o responsables tienen muchísimo trabajo y nadie que los ayude, pero va en el sueldo.Yo, en los cortos periódos que he trabajado como editor gráfico, lo he hecho SIEMPRE.Tal vez porque va en mi manera de ser o seguramente porque la mayor parte de mi vida he sido freelance y sé la de tiempo y oportunidades que ganas si te contestan rápido. Y como hice en estas páginas con Xavier Vinader, aprovecho para destacar a Pau Arenós,del Dominical del Periodico de Catalunya (ahora con los cambios no sé si sigue ocupándose). Pau me rechazó muchos reportajes o propuestas, pero SIEMPRE, aún con comunicados cortos o lacónicos, me contestó al día siguiente o al momento, lo que para un freelance es vital.

    ResponderEliminar
  12. El problema mas que en contestar es en que no se esten riendo de tí cuando te dicen lo que te pagan por cada trabajo. (Es un simple sarcasmo evidentemente)
    Interesante blog
    Xabier Leidenfrost

    ResponderEliminar
  13. Home... el sr. Parr és molt graciós sobretot en els seus treballs i quan somriu se li veu l'alegria, la gran sort que ha tingut de formar part de la gran família, i poder ser el més trapella.
    El que no em queda clar, és que quan parla dels documentalistes com a nostàlgics o fa com a un retret o tot el contrari, ja que ell amb el seu afany col.leccionista (de tot lo referent a la imatge en paper), és mostra clarament com a gran amant de lo nostàlgic.
    I les seves fotos del present a mi em semblen tan passades, tan poc modernes que m'evoquen directament a les imatges familiars dels setanta, amb aquells colors passats i aquells personatges i paisatges estrambòtics.
    Com que la nostàlgia és foto, a mi m'agrada també el seu estil.

    ResponderEliminar
  14. Por aportar (poco) sobre casos prácticos.
    Hice un reportaje en NYC, lo edité, seleccióne y maqueté, mi compañera escribió el texto, hice el PDF, lo envié a mil sitios...y contestaron (para decir que no lo querían) solo 7 medios. También contestaron de agencias para moverlo. Me decidí por una, y no han conseguido nada tampoco. Ahora he decidido exponerlo, hacer un libro, y venderlo por mi cuenta. Por ahora no puedo (ni por asomo) vivir con este sistema, pero me aporta más ilusión y ganas que 3 años trabajando en un periódico gratuito, mal pagado y explotado, pero con un sueldo fijo.

    Mi conclusión es que habrá que buscarse un soporte económico, aunque no nos ilusione, y aprovechar el dinero para hacer lo que realmente nos apetezca. Quien realmente desee hacer reportajes, los hará. Y de éstos, solo algunos podrán vivir de ello.

    En verdad es un proceso lógico de "selección" natural, ocurre en todos los sectores, y creo que hará que perdure realmente la gente buena de verdad. Y la pena es que se perderán por el camino muchos buenos fotoperiodistas en potencia...Pero esto no se puede evitar quejándose en un blog (no lo digo por éste).

    Gracias, Paco, por el post, las reflexiones de Martin Parr son un lujazo, como este blog!

    Saludos

    ResponderEliminar
  15. Paco, nos conocimos en la presentación de Pisadas Sonámbulas. No dejo de leer tu blog, me parece muy interesante. También asistí a la conferencia del Sr.Parr y un amigo me preguntó ¿qué tal, como fué, que se dijo? y yo le contesté, lee esto aqui lo explica (en referencia a esta página).
    Del mismo modo me parece igualmente interesantes los comentarios de la gente ya que me parece que inciden perfectamente en lo que está pasando hoy en dia con la fotografía. Es simplemente, la realidad.
    A mi también me ha tocado ir detrás de los redactores y editores gráficos llamando por teléfono siempre con la misma desafortunada respuesta. Está muy bien pero justo publicamos algo parecido hace poco entre otras explicaciones.
    O haremos esta ciudad que está cerca, podrías acercarte si te parece y me cuentas..
    Vas a la ciudad en cuestión, haces las fotos, regresas, contactas con el editor (teniendo que recordarle quien eres ya que evidentemente ni se acuerda de que existes).
    Quedas, vas a la redacción, le enseñas las fotos (te preguntan por qué que has ido a esa ciudad) y te dicen que están muy bien y que le han servido para cojer una idea de la ciudad.
    El resultado es que ham pasado 2 meses y aún no se si me van a cojer alguna foto. He llamado pero no hay manera de contactar... paciencia...

    ResponderEliminar
  16. Estoy de acuerdo con la mayoría de los puntos de Parr. Es interesante que Cartier-Bresson, co-fundador de Magnum, se oponía a la inclusión de Parr a la agencia. Hoy en día todavía se ve ésta división de pensamiento.

    ResponderEliminar
  17. Creo que no sólo era HC-B quien se oponía-- cuando llega Martin el ojo de dios ya estaba bastante fuera de su propia foto dedicándose al dibujo--, y era con relación a la venta de alquiler de las fotos más allá de lo estrictamente periodístico y documental. Además de la forma de hacer "nueva" que discute algunos estilemas del fotoperiodismo clásico. Es indudable la lucidez de Parr respecto al bisnes, pero salvo por el canal poco ha cambiado. El mayor cambio que yo veo es la depreciación como mercancia de la foto en sentido amplio, quizá salvo cuando se adquiere como "arte". Una mala costumbre a la que no debieramos acostumbrarnos. En cuestiones digamos fotoperiodísticas me parece faltan editores que luchen por las fotos y sus hacedores y peguen patadas hacia arriba y no usen las botas parapisar hacia abajo. Luego están los casos particulares.

    Salud y saludos.

    ResponderEliminar
  18. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  19. Yo coincido en muchos aspectos con las afirmaciones que comenta Martin Parr. Sigo mucho su trabajo, y para mi es sin duda uno de los mas grandes fotografos que ha dado este campo, pero tambien creo que la persistencia lleva al fotografo a conseguir lo que busca.
    Tengo un pequenho articulo traducido de un fotografo americano en el que se citan varios pasos a seguir para aquellos que empiecen en esto del fotoperiodismo, con reportajes y demas variantes.
    Aviso para jovenes fotografos
    Un saludo y muy buen blog.

    ResponderEliminar